„Jeśli możesz co, zlituj się nad nami i pomóż nam. (...) Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy (...). Wierzę, zaradź memu niedowiarstwu!” (Mk 9,22-24)
(Zasłona wiary) to mur, który wznosi się aż do niebios (...) Kiedy śpiewam (...) o wiecznym posiadaniu Boga, to nie odczuwam z tego żadnej radości, gdyż po prostu śpiewam o tym, W CO CHCĘ WIERZYĆ. Czasem (...) pojawi się promyk słońca i rozjaśni moje ciemności; wtedy próba na chwilę ustaje, później jednak owo wspomnienie jasności, miast przynosić radość, potęguje jeszcze spowijający mnie mrok. (Rkp C 7v)
Może się zdarzyć, że na drodze wiary wzniesie się mur, który będzie przeszkodą nie do przebycia. „Jeśli możesz co... zaradź”: jedyne wołanie, jakie może wypłynąć z mojego serca. A jeśli ciemności nie ustąpią, spraw, abym wierzył wbrew temu, co niemożliwe.
