„Jezus przywołał do siebie Dwunastu i zaczął rozsyłać ich po dwóch (...). I mówił do nich: «Gdy do jakiego domu wejdziecie, zostańcie tam, aż stamtąd wyjdziecie».” (Mk 6,7-10)
Rozmyślając nad wszystkim, co mi mówiłaś (o życiu w Karmelu), poczułam, że Karmel jest tą pustynią, gdzie i mnie Dobry Bóg woła, abym poszła się ukryć (...) Nie było to marzenie dziecka, które daje się czemuś porwać, lecz pewność tego, że wzywa Bóg; chciałam pójść do Karmelu nie dla Pauliny, lecz wyłącznie dla Jezusa. (Rkp A 26r)
W czasach Kościoła nadal przywołujesz ludzi i rozsyłasz ich z misją. Ale pełnienie misji wymaga zarówno dni pustyni, przeżywanych wśród braci, radosnych godzin ludzkiej gościnności. Chcę, aby moje życie należało tylko dla Ciebie, lecz w harmonii wymiaru duchowego i mego człowieczeństwa.
