„Maria zaś wzięła funt szlachetnego i drogocennego olejku nardowego i namaściła Jezusowi nogi, a włosami swymi je otarła. A dom napełnił się wonią olejku”. (J 12, 3)
U schyłku życia stanę przed Tobą, o Panie, z próżnymi rękami, gdyż nie proszę, abyś policzył uczynki moje... Wszystkie nasze dobre czyny mają skazy w oczach Twoich! Pragnę się więc przyodziać Twoją własną Sprawiedliwością i z łaski Twej Miłości dostąpić wiecznego posiadania Ciebie. Nie chcę innej Chwały, innej Korony, tylko Ciebie, o mój Umiłowany!... (Mdl II, 202)
Gdy moje życie dobiegnie końca, Ty zachowasz w moich dłoniach jedynie olejek bezinteresownej miłości. Oby jego wartość okazała się drogocenna, ażebym mógł spotkać Twoją własną miłość, która mnie zachwyci na zawsze.
